Wat vind je nou zo mooi aan dit land?

Gisteren reed ik achter een busje met een sticker. Het was geen visje, geen driehoekje met ‘baby on board’ en ook geen mannetje pissend op een politielogo. Het kan namelijk nog erger. De sticker droeg de tekst ‘Proud to be Dutch’. Toen we voor het rode stoplicht stil stonden, heb ik overwogen om uit te stappen, tegen zijn raampje te tikken en dan vragen: ‘Zeg vriend, waar ben je nou eigenlijk zo trots op? Wat vind je nou zo mooi aan dit land?‘

Ik durfde niet. Ik bleef zitten. Ondertussen gingen mijn gedachten naar de ‘verrechtsing’ van de samenleving. Steeds vaker zie ik mensen namelijk facebookberichten ‘liken’ van die typisch Hollandse pagina’s. Je kent ze vast. Facebookpagina’s met een boel oranje, rood-wit-blauw, klompen, tulpen, leeuwtjes. Ze hebben namen als ‘Nederland, ons vaderland’, of ‘Ons Land, onze regels’. Mensen die ik als facebookvriend heb, vinden dit leuk. Nog meer digitale vrienden tekenden die idiote ‘Pietitie’. Zonder na te denken. Zwarte Piet is traditie dus we klikken op het duimpje.

Ondertussen is er die groeiende adoratie van Geert Wilders. Als we de peilingen moeten geloven, gaan miljoenen mensen op hem stemmen. De PVV, de partij die de ontwikkelingshulp wil afschaffen, gaat de grootste worden. Laat die kindersterfte in Afrika maar oplopen. Laat mensen zelf hun sloppenhuisjes maar weer opbouwen na een heftige orkaan. Als onze welvaart er maar niet onder lijdt. Want stel je voor dat wij onze eigen rollator moeten betalen. Of onze eigen schoolboeken. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

De zwartepietendiscussie paste natuurlijk helemaal in Geerts straatje. ‘Afblijven van onze traditie‘, schreeuwde hij dagelijks van de daken. En zijn volgers klapten hun handen stuk. Wat kan ons het schelen dat veel van onze donkere medemensen het kwetsend vinden. Als wij maar een leuk kinderfeestje hebben. En als Anouk zegt dat ze tegen Zwarte Piet is, noemen wij haar op Facebook een kuthoer met negerkinderen. Niemand komt namelijk aan onze mooie Hollandse traditie.

Het bestickerde busje trok weer op. Ik bedacht me dat de trotse bestuurder ook vast de Pietitie heeft getekend. Hij gaat op Geert stemmen en is geen fan van Anouk. Misschien heeft-ie zijn huis wel vol staan met tulpen en ontbijt hij van een Delfts blauw servies, met aan zijn voeten oerhollandse klompen. Maar waar zou hij nou toch trots op zijn? Dat we steeds minder tolerant worden? Dat we het liefst helemaal geen rekening meer houden met een ander omdat we onszelf veel belangrijker vinden?

Ik ben allesbehalve trots. Ik ben verdrietig. En vooral heel erg teleurgesteld. We zijn namelijk vergeten wat het belangrijkste is. En dat is niet ons sinterklaasfeest, niet onze welvaart en ook niet onze Nederlandse vlag. Net zo min als het geloof, ons werk en het feit of Sylvie wel of niet blij is voor Rafael en Sabia. Volgens mij is het allerbelangrijkste dat we die paar jaar dat we op deze aardkloot mogen zijn het samen een beetje leuk houden én elkaar helpen waar dat niet lukt! Zijn daar misschien stickers van?

Like ons even op facebook, dank u!