Telkens wanneer de kritiek zich op de PvdA richt wordt het verraad aan de sociaaldemocratie als argument gebruikt. Dat is volstrekt zinloos.
De PvdA is misschien aan de basis nog steeds een sociaaldemocratische politieke partij, aan de top is dat al heel lang niet meer het geval. Sinds de paarse kabinetten waaraan de PvdA heeft deelgenomen, is afscheid genomen van oude idealen. De sociaaldemocratie is onder toeziend oog van de leden van de partij én de vakbonden, voorgoed ingepolderd.
De PvdA is misschien aan de basis nog steeds een sociaaldemocratische politieke partij, aan de top is dat al heel lang niet meer het geval. Sinds de paarse kabinetten waaraan de PvdA heeft deelgenomen, is afscheid genomen van oude idealen. De sociaaldemocratie is onder toeziend oog van de leden van de partij én de vakbonden, voorgoed ingepolderd.
Het is daarom des te verwonderlijker om te zien, dat van die ene overgebleven arbeider tot die ene linkse professor telkens opnieuw wordt geprobeerd de PvdA op het “rechte pad” te brengen. Het pad dat langs democratische weg naar een socialistische staat en samenleving zou moeten leiden.
De feiten zeggen iets heel anders. De PvdA heeft met het afschudden van de ideologische veren managers en baantjesjagers aangetrokken die nu, in 2013, de dienst uitmaken in de partij. Politieke hoogvliegers die niet gehinderd door welk ideaal ook en van mening zijn dat Nederland een bedrijf is en ook als zodanig geleid moet worden. Nederland dient gemanaged te worden naar een winstgevende onderneming. Om die reden duikt ook telkens het “huishoudboekje” op. Nederland als huishouden. Maar Nederland is een staat, een land dat geregeerd moet worden door een regering die, gecontroleerd door gekozen volksvertegenwoordigers, burgers en bedrijven faciliteert.
Dat laatste gebeurt niet meer. Het faciliteren is verworden tot controle, met name op de burgers. De overheid vertrouwt de burgers nog minder dan vijandige mogendheden. Daar lijkt het dan toch op.
Managers van deze tijd leren dat veranderingsprocessen in bedrijven goed zijn voor de productie en winstgevendheid voor die bedrijven. Daar worden ze dan ook op afgerekend. Gestelde doelen moeten en zullen worden behaald en het maakt daarbij niet uit of dat ten koste van mensen gaat. Voortdurende veranderingsprocessen fnuiken de gemoedsrust van werknemers. Sterker, werknemers verkeren voortdurend in angst, de angst om hun baan en hun zekerheden te verliezen met alle gevolgen van dien.
Dit proces, dat het bedrijfsleven verziekt, heeft met de opkomst van de VVD en de PvdA zijn intrede in de politiek gedaan. Voortdurende verandering houdt de burgers in bedwang. Sinds het aantreden van Rutte 2 zijn er telkens gelijktijdig meerdere veranderingen aan de gang. Het gevolg is, dat burgers, maar ook bedrijven, nooit weten waar ze aan toe zijn. Zij verkeren voortdurend in onzekerheid.
Dit alles heeft niets met idealen van doen en dus ook niet met liberalisme of sociaaldemocratie. Idealen spelen gewoon geen enkele rol meer in de politiek die zichzelf toch vooral als bedrijf beschouwt.
Het is zinloos om telkens te refereren aan de idealen van ooit. Dat leidt alleen maar af van waar het werkelijk om gaat. Het beleid van dit technocratische kabinet dat bestaat uit niets en niemand ontziende managers, beschadigt de samenleving in elkaar snel opvolgende stapjes. We dribbelen met z'n allen richting afgrond. Af en toe dondert er iemand in die afgrond, zodat wij met ons allen even heel hard schande kunnen roepen. Maar de loopband blijft ingeschakeld op dribbelstand.
We kunnen wel gekscherend blijven zeggen dat de VVD en de PvdA maar moeten fuseren, maar zolang niemand in de gaten lijkt te hebben dat die fusie al heeft plaatsgevonden, iedereen dat dan toch in elk geval tegen beter weten in blijft ontkennen, de grootste vakbond voorop, zal er weinig veranderen. Dan blijft de oppositie beperkt tot uitroepen als schande en schandalig, om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag die inmiddels ook alleen nog maar bestaat uit woorden waaraan nauwelijks grote daden worden gekoppeld.
Niettemin, komt allen op 30 november 2013.
De feiten zeggen iets heel anders. De PvdA heeft met het afschudden van de ideologische veren managers en baantjesjagers aangetrokken die nu, in 2013, de dienst uitmaken in de partij. Politieke hoogvliegers die niet gehinderd door welk ideaal ook en van mening zijn dat Nederland een bedrijf is en ook als zodanig geleid moet worden. Nederland dient gemanaged te worden naar een winstgevende onderneming. Om die reden duikt ook telkens het “huishoudboekje” op. Nederland als huishouden. Maar Nederland is een staat, een land dat geregeerd moet worden door een regering die, gecontroleerd door gekozen volksvertegenwoordigers, burgers en bedrijven faciliteert.
Dat laatste gebeurt niet meer. Het faciliteren is verworden tot controle, met name op de burgers. De overheid vertrouwt de burgers nog minder dan vijandige mogendheden. Daar lijkt het dan toch op.
Managers van deze tijd leren dat veranderingsprocessen in bedrijven goed zijn voor de productie en winstgevendheid voor die bedrijven. Daar worden ze dan ook op afgerekend. Gestelde doelen moeten en zullen worden behaald en het maakt daarbij niet uit of dat ten koste van mensen gaat. Voortdurende veranderingsprocessen fnuiken de gemoedsrust van werknemers. Sterker, werknemers verkeren voortdurend in angst, de angst om hun baan en hun zekerheden te verliezen met alle gevolgen van dien.
Dit proces, dat het bedrijfsleven verziekt, heeft met de opkomst van de VVD en de PvdA zijn intrede in de politiek gedaan. Voortdurende verandering houdt de burgers in bedwang. Sinds het aantreden van Rutte 2 zijn er telkens gelijktijdig meerdere veranderingen aan de gang. Het gevolg is, dat burgers, maar ook bedrijven, nooit weten waar ze aan toe zijn. Zij verkeren voortdurend in onzekerheid.
Dit alles heeft niets met idealen van doen en dus ook niet met liberalisme of sociaaldemocratie. Idealen spelen gewoon geen enkele rol meer in de politiek die zichzelf toch vooral als bedrijf beschouwt.
Het is zinloos om telkens te refereren aan de idealen van ooit. Dat leidt alleen maar af van waar het werkelijk om gaat. Het beleid van dit technocratische kabinet dat bestaat uit niets en niemand ontziende managers, beschadigt de samenleving in elkaar snel opvolgende stapjes. We dribbelen met z'n allen richting afgrond. Af en toe dondert er iemand in die afgrond, zodat wij met ons allen even heel hard schande kunnen roepen. Maar de loopband blijft ingeschakeld op dribbelstand.
We kunnen wel gekscherend blijven zeggen dat de VVD en de PvdA maar moeten fuseren, maar zolang niemand in de gaten lijkt te hebben dat die fusie al heeft plaatsgevonden, iedereen dat dan toch in elk geval tegen beter weten in blijft ontkennen, de grootste vakbond voorop, zal er weinig veranderen. Dan blijft de oppositie beperkt tot uitroepen als schande en schandalig, om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag die inmiddels ook alleen nog maar bestaat uit woorden waaraan nauwelijks grote daden worden gekoppeld.
Niettemin, komt allen op 30 november 2013.
RSS Feed